Cmentarz w Gilowicach

Dla Stanisława Pyjasa - mojego przyjaciela... Spoczywaj w pokoju...

Przemożna tęsknota znowu mnie przywiodła
Do wioski co cichutko pośród zboczy legła
Beskidów – gór które szczerze kocham od tak dawna
Wioska to skromniutka, ni wielka, ni sławna

Nad Łękawki nurtem, rzeki niepokornej
(nieraz jej mieszkańcom wypowiada wojnę)
Idę i poznaję - miejsca, ścieżki, domy
Te same budynki, te same balkony

Miłe oku memu, bo przed laty wielu
Były mi sygnałem że jestem u celu
Podróży do krainy radości, swobody
Ach, spraw Panie Boże bym znowu był młody.

Wiem, to niemożliwe, tak tylko marzyłem.
Daj więc Boże chociaż pamięci mej siłę
Kiedy w twarzy mijanej na drodze osoby
Widzę wyraz który wspomnienia przywodzi

Rysy znane lecz czyje? Ojca, może dziada?
O nazwisko spytać? No nie, nie wypada...
Kryty gontem kościół, świątynia przepiękna
W przedsionku drewnianym na chwilę przyklękam

Potem, nim wymienię uściski z żywymi
Z tymi co odeszli kilka zdań zamienię
Moi gospodarze kto tak jak wy umiał
Czas do cna wydusić, kto by dziś zrozumiał

Pot dnia powszedniego i świętość niedzieli
Ten cmentarz cichy taki, jakby mur oddzielił
Dźwiękochłonny to miejsce od sąsiedztwa szkoły
Gdzie stale rozbrzmiewa gwar głośny, wesoły

Nawet ptaki cmentarne, tak mi się wydaje
Ciszę nakazują, strofując się wzajem
Nic więc nie przeszkadza myślom i modlitwom
Jak znak zmartwychwstania kwiaty wonne kwitną

Idę dalej za chwilę pośród grobów wielu
Znajdę ten gdzie leżysz Ty mój przyjacielu
Mojego dzieciństwa i mojej młodości
Kamień grobu Twego. Brama do wieczności

Medalion ze zdjęciem. Wielka chmura włosów
I twarz Cherubinka, mimo brody, wąsów
Wspomnień strumień wartki, wędrówki po górach
I marzenia nasze z głową w rzadkich chmurach

Myśli i domysły chłopców niedorosłych
Później o muzyce, o poezji wzniosłej
Mówiliśmy gdy minęły już lata dziecięce
Musiały nam starczać wakacji miesiące

Na poglądów wymianę, na doświadczeń przekaz
Banalnie rzec by można czas płynął jak rzeka
Tylko tych wakacji nigdy nie zapomnę
Do siebie samego mam żal tak ogromny

Kiedy rok niecały przed tamtym zdarzeniem
Jakaś chmura wielka zaćmiła sumienie
Zamiast z Tobą omówić ważną jakąś sprawę
W „SŁONECZNEJ” wolałem wino i zabawę

Życie Ci zabrały prawa czasu tego
Człowiek był nieważny, lecz poglądy jego
Tyś miał odwagę pomimo swej drobnej postury
Próbować rozwalić nieprawości mury

dziś w książkach z historii tylko drobna wzmianka
Tak było - już nie jest, krótka pogadanka
Co o tym sądzicie dziś licealiści?...
Krótki wiersz się wyłonił spod girlandy liści

Rafała Wojaczka - niech za złe mi nie ma
Że tutaj przytoczę go bez pozwolenia
„ŻYJĘ NIE WIDUJĄC GWIAZD
MÓWIĘ NIE ROZUMIEJĄC SŁÓW
CZEKAM NIE LICZĄC DNI
AŻ KTOŚ PRZEBIJE TEN MUR”

Już ćwierć wieku ponad, jak ten wiersz ujrzałem
Na Twym grobie, pamiętam, łez kilka wylałem
W sadzie przy twym domu na sznurze wisiały
Suknie od żałoby wielkiej poczerniałe

Światu skargę niosąc smutnym swym łopotem
Przypomniałem wtedy sobie ławkę, tę pod płotem
Gdzie w szachy graliśmy letnim popołudniem
Bezwiednie westchnąłem „ależ było cudnie”

Dziś klimat się zmienił i czas całkiem inny
Kim dziś byłbyś przyjacielu z moich lat dziecinnych?
Byłbyś pewnie dalej trybunem ludowym
Bo się moc zrodziła nieprawości nowych

I o sprawiedliwość toczyłbyś znów bitwę
Chcę więc w Twej intencji zmówić dziś modlitwę
O Twój spokój wieczny i odpoczywanie
A kiedyś gdy nasze nastąpi spotkanie

Podejdę i powiem „witaj drogi Stachu
Może masz ochotę na partyjkę szachów?”

autor

yanzem

Dodano: 2004-07-05 19:21:19

Ten wiersz przeczytano 984 razy

Oddanych głosów: 70

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie