Ćmie powieki

Budzę się z wierszem
Bo nad ranem wszystkiego więcej

Patrzę w lustro i stwierdzam
Że oko jest najdoskonalszą formą wszechświata
Czarną dziurą która pożera światło-
Dualistyczną formę wszechbytu

Za każdym razem wyciągam je
I starannie rozcinam żyletką
Tak by zobaczyć co jest w środku
Uważam przy tym by nie naruszyć geometrycznego amalgamatu barw
Gdybym to zrobił zalałoby się wielobarwną krwią

Otwieram je i oglądam drugim okiem
Trzepocąc ćmią powieką

Zaciskam zbyt mocno w dłoni
Przez co wieczorem pieką mnie oczy

autor

Kuba_89

Dodano: 2009-02-12 16:33:34

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie