co we mnie tyka...

Ani ze mnie pisarka
ani ze mnie poetka
ot tak prosta kobietka
bosa...na rozumie
wiele jeszcze nie umie

Z wdziękiem wiosny
wesoła jednak dziewczyna
humorem życie zagina
ta co ze złotego
swego lejka
słodycz daje
czarodziejka

Cała jest gorąca
bo energię czerpie
ze wschodzącego słońca
blaskiem, śpiewem
swojej duszy
na ból innych
się też wzruszy

Na twarzy
uśmiech zawsze gości
ma jednak i mdłości
w gardle
życiowej rozterki
stają jej ości
z braku do niej czułości
niektórzy o tym zapominają
takie kobiety
kruche dusze maja

...czyżby samokrytyka?

autor

ziarenko

Napisany: 2008-11-04 Dodano: 2008-11-04 11:46:10

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie