Constantia

Bogdanowi

chwyciłam mocno gałąź potężnego dębu
drzewo otuliło mnie swymi konarami
zasłoniło liśćmi
pozwoliło przytulic się do pnia
słucham co dzień jego wewnętrznego szeptu
czułego głosu
rozkochuję się w stałości i sile
jest mi przyjacielem, oparciem, towarzyszem
z każdą rozmową wdrapuję się coraz wyżej
pewnie stawiając stopy

patrzę przed siebie
na rozłożystą koronę
gałęzie liczne jak dopływy Amazonki
im wyżej wchodzę tym głębiej wnikam
odkrywam, poznaję, zachwycam się
jestem u siebie
jestem z nim
żyjemy w naturalnej symbiozie przyjaźni

kocham dęby
tylko one są w stanie udźwignąć ciężar lat
dać namiastkę wieczności
zamykam oczy i piję życiodajne soki
powoli zmieniając się w jedną z gałęzi

autor

Agnieszka Lisowska

Napisany: 2011-02-26 Dodano: 2011-02-26 22:09:43

Ten wiersz przeczytano 651 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie