Coraz rzadziej siada na moim...

Ocalę w nas pogodę pustka to tylko wahadło a smutek domeną władców

Uczeni piszą dzieła wspaniałe
więc ja też kreślę, choć tylko małe
że my tylko od węgla i stali
że jesteśmy niedołężni, mali

Czuję powab rozkoszy cieszę się światem
o ile mogę,życie ubarwiam kwiatem
to co wokoło mnie, o tym właśnie piszę
wtedy zaszywam się w domowe zacisze

Mam nadzieje, ze wierszami przychodzić będę
zaskarbię sobie przychylność i łaskę zdobędę
Czasami błędne zwroty na wierzch wypływają
a czasem jak kruszce okazać się mają

Piękne zwroty wychodzą mi w ciemnościach
gdy obok na krześle Wena w gościach
Ale ostatnio dzieje się coś niedobrego
już rzadko zagląda do kącika mojego

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.SimpleSit.com

autor

slonzok

Napisany: 2020-03-27 Dodano: 2020-03-27 01:37:24

Ten wiersz przeczytano 1499 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie