Corvus Albus

corvus albus (biały kruk z łac.)

Czym jest ta siła która we mnie drzemie
jakie płomienie mą duszę spalają
Czy kiedyś nadejdzie jej przebudzenie
i ludzie mą prawdziwą twarz poznają

Umysł demony mój opętały
serce anioły w objęciach trzymają
Naraz oświecony i ociemniały
w ludzkiej istocie bóg z diabłem się jednają

Czy żywot mój grzeszny na piekło mnie skaże
a może miłość winy me odkupi
Na mej płycie grobowej znak mędrca wyryją
czy tez jedno słowo tylko....GŁUPI

Co było nie pamiętam, przyszłości znać nie chcę
Tworzę by niszczyć, niszczę by tworzyć
Ukryty w cieniu między ciemnością a światłem
Dni mych ostatnich i pierwszych zamierzam dożyć

Sam siebie nie znam ocenić nie umiem
jaki jest cel mój,czy ściężką prawdy kroczę
Przeciw sobie i wszystkim, bez wiary w zwycięstwo
codzień bezkrwawy bój w myślach toczę

I tak już zostanie,nie chcę nic zmieniać
lecz o jednym pragnę abyście wiedzieli
Że to ja u kresu dziejów śmiać się będę ostatni
bo ani bóg ani diabeł mnie nie będą chcieli

autor

kruk82

Dodano: 2007-01-08 01:57:01

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 77

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie