Cud życia

Początek egzystencjalnej maszyny wprawia w ruch przeraźliwy krzyk.
Dostaje imię, by wiedzieli jak się doń zwracać, zgodnie z etniczną poprawnością.
Już na początku nie ma wyboru, decydują inni dla dobra sprawy.
Zanurzyć w wodzie odkupienia, czy może okaleczyć w imię stworzenia.
Pierwsza notatka sporządzona na świętym papierze daje przepustkę do społeczności.
Rośnie sobie nieświadome, że już go mają, już go określili i odwrotu nie ma.
Budzi się w dniu, gdy inni pokażą mu różnice.
Wskażą wroga i przyjaciela.
Zabronią myśleć i pytać, bo tylko chora jednostka to czyni.
Ma brać i mieć, broń Boże być !
W oczach jak w lustrze, odbijają się stalowe kraty troskliwych dobroczyńców.
Oni mu powiedzą co dobre a o czym rozmawiać nie wolno.
Puste naczynie napełnia się z wolna aż po brzegi, zawiesistą cieczą cudzych obaw i paranoi.
Stygnie z wolna przywierając na dobre do kręgosłupa moralnego.
Oto narodziny totalitarnej jednostki.
Produkt idei, masowej produkcji niewolników kultu ciała z wyłączeniem mózgu.
Cud , że w ogóle jeszcze żyjemy …

autor

Monika...

Napisany: 2014-07-05 Dodano: 2014-07-05 23:42:22

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie