Cyborgi

Dobrze pamiętam chwile te,
Było to z 2 lub 3 lata wstecz,
Cyborgi z Saturna powróciły,
Działkę 120x120 wykupiły.

Byłem jednym z nich, więc dobrze to pamiętam.
Roboty skonstruowana na zabijanie...
Bez serca, bez uczuć, bez życia,
Zamiast krwi, żelazo czyste płynie.

Cyborgi to roboty wysuszone, doprawdy bez reszty im oddane,
Tamtym najwyższym i najsilniejszy, tym co mają władze,
Było ich niewielu, naprawdę niewielu, ale mieli moc,
Nie mogłeś nic powiedzieć, inaczej staczałeś się na dno.

I właśnie te nadcyborgi na pustynie wylądowali,
Wykupili sobie działkę, będą królestwo stawiali.
Powiedzieli co i jak, potem kazali robić,
Nikt nic nie powiedział, tak musiało być.

To królestwo cieni miało być przepiękne,
Między wszystkim jedność władzy miała zapanować,
Wszystko miało być przecudne, przejasne, przenajświętsze,
Jednak nie wszystkie roboty chciały już budować.

Wszystkie nadcyborgi, ci na stołkach, najważniejsi,
Jedną głowę mieli mieć, jednak o niej zapomnieli,
Jezu! Panie! Co się tutaj stało?
Część robotów upadło, a część się poddało.

Głowy już nie było, Pan nasz zginął,
Nadcyborgi wzięli kartki, nowy program napisali.
"Teraz my wam powiemy, co macie czynić!"
Wzięli święte księgi i wszystko spieprzyli.

Jednak władza kazała pałac króla skonstruować,
Najsilniejsze nadcyborgi program swój włączyli,
Jednak roboty bez głowy, ślepi przewodnicy,
O władzę i o siłę... lecz króla zabili.

Nie wszyscy chęci wykazali, niektórzy wręcz nie chcieli,
Cyborgi, choć roboty, niektórzy serce mieli,
Jakiś buntownik krwi im dolał w nocy,
Jednak plan 120x120 dalej musiał się toczyć.

Aby projekt zrealizować trzeba było tamtych bić,
Aby ostatnie krople krwi móc wycisnąć z nich,
Aby znowu zapomnieli, że przez jakiś czas,
Czysta krew płynęła w ich malutkich sercach.

Lecz u władzy stanęły cyborgi bez serca,
W żyłach ich rtęć była, kłamali, że to Zbawca,
Buntowników się pozbyli, aby prawdy nie wydali,
Lecz nie mieli głowy, wszystkich oszukali.

Niektóre cyborgi pouciekali, ci z krwią,
Gdzie indziej, do tych co więcej głowy mają,
Chociaż fragment twarzy, chociaż jedno oko,
Musiały uciec, by przypadkiem nie zginąć.

Wiem, bo ja jestem jednym z nich,
lecz teraz powoli zapominam o tym,
niech krew moja dalej płynie we mnie,
niedługo usnę, o cyborgach zapomnę.

autor

gdyby

Napisany: 2009-10-05 Dodano: 2009-10-05 22:22:27

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie