Z cyklu HAFTOWANKI - niepokoje

Filozofia tworzenia... dobrze,że z nadzieją!
Pozdrawiam serdecznie:)

Ja też za pegaza daje punkt.
Pozdrawiam

trzeba je kochać,żeby tak napisać...

Zadziwiąjący świat w Twym piwerszu. Pozdrawiam.

Witaj Blondi..sama jestem zadziwiona.. różnorodnością
opinii, ale t chyba dobrze?
Pozdrawiam:-)

Smutna zadziwiasz "niepokojami" Ogromne TAK!
Serdeczności-:)

ciekawe.:)

bardzo dobry przekaz... smutny wiersz z iskierką
nadziei...ku kwietnej oazie ....
pozdrawiam:-))))))

szczerze lubię konie , nawet w postaci koniny, bo jako
krwawy drapieżnik żrę wszystko, za wyjątkiem
grafomaniny - po niej mam zgagę i refluks mentalny,
dlatego nie powiem o wierszu nic, bo i jeździec i
hippolog ze mnie fatalny.

Nieta. Nie oceniań pochopnie nawet metafory
katastroficznej. Smutna i ja kochamy konie. Ona była
dyrektorka stajni a ja jestem aktywnym stajennym. I
zostaw proszę kopanie po ...detalach. Czy się
rozumiemy?

Dzięki Leno że zajrzałaś.. akurat co do pegazów
wahałam się :)
Ale wychodzi ale na szzęście pęciny mają czyste;)

Gosiu. Gdy moja córka była przez pewien okres czasu w
Niemczech - to konie b y ł y brudne. Tak były
traktowane. A resztę dopowiedz sama sobie. Bo
ulubieniec córki płakał - gdy usłyszał jej głos przez
telefon. Nie dał się dotknąć - nawet jak grożono mu
batem.

za te pegazy daje punkt...

Nie Misiaczku..

Dla mnie jest to bardzo surrealistyczny wiersz
mhmmmmmm refleksyjny o tak i niesie też odrobinę
optymizmu cyt.

tęsknoty pęcin ku kwietnej oazie
z ufnością wzywa uśmiechnięty spokój

Takie jest moje odczucie, chociaż mogłabym tu pisać
więcej, ponieważ wiersz daje duże możliwości i wielkie
pole do wywodów…

Pozdrawiam serdecznie:)