Czarna butelka

Śmierć jest końcem życia ziemskiego
a zarazem początkiem "czegoś cudownego".
Siedzę w pokoju
z robitą butelką.
Czarnym szkłem rysuję po ręce.
Zataczałam łuki, czerwone kreski.
Modlę się do Ciebie Boże...
przecież miało być naj...
tak cudownie...
jak grom z nieba to spadło,
tylko płacz pozostał
i w mych ustach gorzki żal...
zmywa się moje życie.
Nie zostanie po mnie nic
i nikt nie widzi jak odchodzę,
jak milknie moje serce.
Mam nadzieję Boże, że zostane tym czarnym aniołem
i po ziemi będę spacerować wśród innych czarnych skrzydeł.
Będąc wśród gwiazd zobacze innych...
może z czarną butelką?
Ciekawe czy ktoś zapłacze za mną?
Nie boje się już Boże...
Idę do Ciebie...
ostatnimi siłami mażę krwią po kartce
"przepraszam"
i odchodzę...

autor

Duśka

Napisany: 2007-07-22 Dodano: 2007-08-08 14:44:40

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie