Czarna księga

Czarna, wielka księga...spisana w jednym tomie,
W środku wiele szarych kartek, miejscami popalonych,
Jakby ktoś chciał przekreślić nie daleką przeszłość,
Która czasem sama płonie.
Rzadko spadają na nią krople łez, które zmyłyby kurz
Osiadły po tylu latach na okładce...
Co się dalej z nią stanie? Może będzie leżeć
Nie ruszona na dywanie?...

Pokój... niemal pusty, czerń miesza się z szarością i bielą,
Wewnątrz tylko nadłamane krzesło, biurko i szafka
Na wyczerpujące się pióro.
Jedno okno... po szybie spływa woda.. może to deszcz?
A może płacz Boga?

Księga ciągle leży...od dziewiętnastu lat nienaruszona,
Czasem powiew wiatru ją otworzy...
lecz otwiera się szara, popalona, potargana strona,
i znów się zamyka...chowając całą boleść,
kto to podniesie, kto kurz zdmuchnie?
Ona... bo Ona kochać całym sercem umie.

autor

MarcinKozak

Napisany: 2011-07-06 Dodano: 2011-07-06 14:14:31

Ten wiersz przeczytano 381 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie