Czarnoksiężnik - część 1

Widziałem księżyc,
poznałem jego ciemną stronę,
tę przykrytą cieniem,
ukrytą przed ludzkim okiem.
Byłem tam.

To zupełnie inna ziemia,
inna niż te, których dotyka słońce,
które kocha człowiek,
jego serce.
Inna.

Jestem Czarnoksiężnikiem,
mam dwa lata,
moim ojcem jest cień,
matką noc;
płaczę tylko przed ich obliczem.

Jestem Czarnoksiężnikiem.
Z zasady mój umysł
winien być skalany złą myślą,
bo otaczają mnie moce ciemności.
Ja jednak wydaję się sobie kimś innym,
kimś gorszym niż złym,
kimś samotnym.
Niosąc w ręku laskę wiatrów
odganiam od siebie wszystko co żyje.

Tylko Ciebie trudno mi odtrącić,
chociaż nie jestem pewien
czy chcesz mojej troski.
Dotrzymaj mi nieraz chwili;
przy Tobie czasem zapominam.

Pamiętam o prawdzie
- nigdy nie skłamałem;
dziś zastanawiam się
czy jest w tym jakiś sens,
rozmyślam,
czy trwa we mnie Nadzieja
i co jest mym życiem.

Czasem zamyślam się
nad moją duszą,
staram się ukryć jej twarz
i zabić jej marzenia.
Jestem przecież silny,
władam olbrzymią mocą,
dzięki której podporządkowuję świat sobie takim,
jakim chcą go widzieć moje oczy
i słyszeć moje uszy,
lecz nie takim,
jakim czuje moje serce,
bo nie chcę nic czuć
- to za bardzo boli,
zbyt wiele zadaje mi to ran.

Jestem silny i potrafię odejść
od kogoś,
kto jest mi najdroższym;
potrafię zabić coś,
co jest piękne
i potrafię opuścić kogoś,
kogo kocham.

Nawet wtedy,
gdy nie mam pewności,
że jestem Jej potrzebny
i nawet kiedy bym wiedział,
że wciąż o mnie myśli,
nawet gdybym widział Jej łzy,
poczuł Jej bliskość, smak ust Jej poznał,
tlił się Jej ciepłem,
gdybym zobaczył w niej miłość
- tą dobrą, tą dla mnie,
to nawet wtedy
potrafiłbym odejść,
bo ciemne zakątki mej duszy
przykrywają jej wszelkie pragnienia.

Światło, które okrył cień
woła wciąż głośniej, szarpie się,
próbuje przebić promieniem jasnym
głębokie ciemności.
Jest coraz silniejsze,
ale nie zdąży;
ktoś musiałby światłu pomóc...

Myślałem, że jestem silny,
że potrafię przeciwstawić się sobie,
mieć w sercu tylko złość,
spętać czarem własną duszę,
być prawdziwym Czarnoksiężnikiem;
myliłem się.

Nie jestem słaby,
ale też nie jestem wystarczająco silny,
aby móc Cię odtrącić,
by Ci nie wybaczyć,
aby przejść obojętnie,
kiedy mówisz...
że kochasz...

Myślałem, że jestem silny,
że nikt nie wzbudzi we mnie emocji,
że jestem kimś tak bardzo zniszczonym,
kimś gorszym od siebie.
Myślałem, że potrafię żyć tylko w sobie,
być sam sobie drogą,
sam przyjacielem,
sam sobie bratem.

Świat jednak niósł dla mnie inny mit:
kazał raz pomóc,
potem zrozumieć,
aż w końcu ukochać.

Dziś każe nieść Nadzieję.
I ja, choć nigdy w Nadziei nie żyłem,
chociaż wiedziałem, że matką jest głupich
- głupcem pojmany w tej jednej duszy
świat kazał swą duszę złożyć.

Czarnoksiężnik - serce ciemności,
a jednak dziś światło niesie w swym sercu.
Czarnoksiężnik - dziecko swych smutków,
a jednak dziś czasem radością zgrzeszy.
Czarnoksiężnik - dusza złowroga,
a jednak dziś kocha.

Boję się podejść, boję odezwać,
zbyt wiele już razy, nie umiem już czekać,
stać musi się prędko,
czas bywa szatanem - mój czas umiera.

Od tamtej chwili zamknięty w pudełku
stawiam przed sobą obrazy kochania
i płaczę gdzieś w kącie - nikt mnie nie widział,
tylko noc - matka moja...
samotność zabija...

autor

Crimsoner

Dodano: 2008-05-10 00:49:15

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie