Czarny fortepian…

Anki, jutro króluje Dorota...a + dany?

Bardzo Wam dziękuję za słowa otuchy. Małe
sprostowanie- nie gram, śpiewałam w chórze. Mój
kochany dziadek był organistą i chyba po nim
odziedziczyłam słuch... nie będę ukrywać, że całkiem
dobry, oglądając programy muzyczne (bardzo lubię)
rzadko się myślę i moja opinia w 99% pokrywa się z
opinią profesjonalistów. Dystans do siebie mam jak
najbardziej... i wciąż się uczę akceptować siebie;
pozdrawiam serdecznie;

Ani ja nie potrafię
Pozdrawiam Aniu:)

ślicznie Aniu bardzo mi się podoba:) Pozdrawiam
serdecznie

Jaki masz Aniu dystans do siebie...podziw:)

Bardzo ciekawy wiersz.Podoba mi się!
Pozdrawiam:)

Dobry wiersz. Granie nie jest równe graniu. To prawda.
Ale często nas ciągnie do instrumentów. Pozdrawiam.

Bardzo wymowna ironia i piekny wiersz Aniu
Do wszystkiego potrzebny jest dar i talent a to już od
nas nie zalezy
Pozdrawiam pogodnie :)

Podobno dzięki ciężkiej pracy i treningowi można
nauczyć się wiele, także i gry na fortepianie ale
wirtuozem nie każdy zostaje. Sytuacja może być też
odwrotna mamy w sobie to 'coś' ale nigdy nie rozwijamy
talentu nie wierząc we własne możliwości. Nie wiem czy
wiersz ma drugie dno, jeśli tak i sprawa odnosi się do
pisania, wystarczy, że umiemy dostrzegać piękno,
odczuwać krzywdę wtedy nie należy się poddawać, bo im
więcej piszemy i korzystamy z podpowiedzi szybko
rozwiniemy skrzydła. Rozgadałam się i kiedy to robię
zawsze 'winę' za ten stan ponosi wiersz.Rozgadał mnie
Twój wiersz. Serdeczności.

Śpiewające fortepiany, był czarny i biały.zmień
kolor, może i barwa dźwięku rozjaśni się.

Pięknie Aniu .M

Co w duszy gra nie zagra fortepian...to już wyższa
szkoła nut..pozdrawiam serdecznie...
Aniu, przeczytaj dzisiejszy wiersz u mnie z dedykacją
Annie...

jedni grają
a inni słuchają
jedno i drugie wymaga
talentu...
(tak myślę)
+ Pozdrawiam

Bardzo ciekawy, pozdrawiam;

bohater w porę dostrzegł, że kariery nie zrobi, ale
ilu jest takich co nadal bębnią w klawisze??