Czarny kot

Zaklęty diabeł - rzekł inkwizytor,
a wystraszona wtóruje publika.
Niewinny kot patrzy spokojnie,
iskierki tlą się w jego oczyskach.

To mój przyjaciel - rzecze dziewczynka,
lecz tłum złorzeczy, od czarownic wyzywa.
Malutkie łezki spływają po jej licach,
nie ma litości, jest znieczulica...

Kot dumnie patrzy, na zbiorowisko
i mruży oczka, po raz ostatni.
Nie wie co mówią, nic nie rozumie,
tylko mu żal, dziewczynki małej.

A inkwizytor z wielkim przejęciem,
po krótkiej mowie, chce dzieło zwieńczyć.
Lecz cóż to, pytam, co tu się dzieje
szubienica spada, lecz na głowę kata.

Lud wystraszony, co sił zbiega,
a tam na placu jedynie garstka.
Przy szubienicy znów stoją razem
kot i mała dziewczynka.

autor

Paweł Boryszewski

Napisany: 2013-09-25 Dodano: 2013-09-25 13:57:15

Ten wiersz przeczytano 2011 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie