Czarny poemat grudniowy

O radno X ! , leżąca w grobie w wampira postaci
Niech się w twojej umarłej głowie tysiące myśli zagnieździ i skołowaci
Znak w mózgu powstanie i błyskiem zaświeci
A z tego śniegi spadną gęsto w postaci zamieci
Bieluchny puch lekko pole mgłą pierzyny okryje
A twój kurhan upiększy i ciepłym splotem gwiazdek powije
Będzie się to wszystko działo w posępna grudniową noc
I wtedy twój trup pokaże swą ponadziemską i potężną moc
Stado kruków i gawronów czarnych z okolicznych lasów się zleci
A popłoch i zamieszanie koło twojego grobu wielkie się wznieci
Wilkołaki i barany z wełnistym upierzeniem i kręconymi rogami
Zaczną rozkopywać twojej mogiły ziemie racicami i nogami
Czarne ptaszyska będą stukać w twoją trumnę dziobami ogromnymi
A ty rozgarniesz ziemie palcami z paznokciami szponistymi
Wstaniesz ogromna ze śmiertelnej mary i wstrząśniesz z pleców glinę
Przeklniesz niebiosa bo z twojego życia zrobiły parodię i kpinę
Belzebub I ku tobie przyjedzie z przyjaźnią
A ty przyjmiesz go z pokora i korną bojaźnią
Wąs sumiasty podkręci, czerwonym okiem filuternie ku tobie skinie
A w twoim sercu wszelka złość i niepokój zaraz zginie
Poczujesz wspaniałość miłosną i duchową z tym przystojnym czortem
I jego osoba będzie dla ciebie cichą przystanią, oaza i spokojnym portem
Diablisko wyciagło stare sterane miotlisko zza pazuchy
I wręczą ci to trofeum wszystkie z otchłani ciemnej duchy
Czort zatoczy koło czarnym płaszczem, złotym kopytem stuknie
I z czeluści piekieł głos na cała okolicę huknie
Tobie wyrosną na plecach skrzydła błoniaste
I wtedy ujmiesz sztylisko miotły w swe dłonie szponiaste i kanciaste
Siądniesz wygodnie, zapuściisz motorek

Bo nawet diabły maja swój nowoczesny umysł i sprytny honorek
Rozpuścisz włos siwiejący n wietrze potężnym
I stężysz wszystkie siły w wysiłku mosiężnym
Skierujesz swój lot w stronę parkowej góry
Gdzie będzie obradować sabat wszystkiej czarowniczej córy
Na kopcu wielkim zbiorą się kierowniczki szkół , wychowawczynie i ordynatorzy szpitalni
Oraz wszyscy inni ludzie co maja defekt moralny
Zobaczywszy cię o północnej godzinie rozpoczną się piski i wołania
A będą to oklaski i radno X w tym stylu witania
A wtedy będziesz te wszystkie indywidua oblatywała
I gromkim donośnym głosem całe towarzystwo opierdywała
Grzmoty będą lecieć z pochmurnego nieba
A wszystkie czarownice i potwory na górze będą krzyczeć tak trzeba
Zatańczysz błędne koło na miotle i wylądujesz w środku a towarzystwo zgromadzone krzyknie do ciebie ty nasz miły kotku
Przyjdź do nas na rozmowy i dyshawory
Będziesz z nami tu czynić wesołości i zaszczytne honory
Wylądujesz w środku tych indywiduów szalonych
I wygłosisz przemowy składające się ze słów pomylonych

Seksu potrzebujemy, seksu, tak nam bardzo tego trzeba
A nikt z żyjących nam tego nie da
Ja sama za seksem jak pies za kiełbasą
Innego życia nie chcę, niech inni nacieszą się miłością taka waszą
I zgromadzone czarownice będą krzyczały seksu, z seksu są dzieci
I tak pożar o północy na górze parkowej się wznieci
Nie chcemy dziatwy , nienawidzimy miłości krzyczały potwory
A wtedy w parku z ziemi zrobiły się czarne otwory
I wyszły diabły i biesy różne czarne od ognia i smoły
Zaczęły kręcić się i tańcować jak w ulu pszczoły
Porwały w wir szalony zgromadzone tam indywidua
A takie były przystojne ,że każda z czarownic z miłości do nich się truła
Herszt główny tego towarzystwa ordynator siwy
Opowiedział wszystkim że będą się tu działy horrory i dziwy
Pan ten rozebrał się do nago i latał wymachując ptaszkiem małym
I płakał zamknąłem się w tym w życiu całym
A czarownice bardzo się śmiały i dziwowały
Że takiego za męża nawet one by nie chciały
Pierwszą osobistością był na tym gaju straconym
Ale niestety z powodu swej ułomności był w życiu doczesnym zgubionym
I wszystkie szpetne kobiety rozdziały się ze swych szat kolorowych
Wrzeszcząc , że nigdy już nie wrócą do pieleszy domowych
A czorty i diabły ich akuratnie obskoczyły
I seks i różne sprośne rzeczy z nimi czyniły
A mróz był kilkustopniowy i ta straszną miłością się rozgrzewały
I wiatry im różne melodie z zaświatów nawiewały
Zaczęły śpiewać pieśń piekielną smętną i słodkawą
A skarżyć się że z życia mają powieść nieciekawą
Archanioł jasny z nieba tę sodomę zobaczył
I bogu w niebiosach w rozmowie o tę sprawę zahaczył
Pan bóg rozgniewał się sążniście i srogo
I zapowiedział że te czorty zapłacą za wszystkie s woje sprawki drogo
Spuścił z obłoków mróz sążnisty 25 stopniowy
I diabły musiały zerwać ze sobą wszystkie umowy
Rozbiegły się gołe przerażone do domów
Nie mówiąc co robiły w parku nikomu
Archanioł Gabriel kopnął w odwłok zwisający siwego ordynatora
A ten krzyknął czego masz mnie za potwora
Ja człowiek dobry poczciwy starający się o dom i rodzinę
A wysłannik niebieski odpowiedział mu człowiecze ty masz w sobie gadzinę
Nie odstawiaj wariata i nie pajacuj sromotnie
Bo nikt twoich grzechów nie zinterpretuje odwrotnie
Ordynator siwy spuścił w dół głowinę i powlókł się ze smutkiem do mieszkania rozpatrując swą winę
A myślach szykował sznur długawy konopny
Rozpatrują cały ciąg swojego życia zbrodniczy i sromotny
Przyjdzie skończyć przez ten seks jak zdrajca, zboczeniec wykrzykiwał
A diabeł podszeptywał mu swe myśli i pragnienia odgadywał
Radna X po skończonym balu siadła na swój miotlasty motorek
I poleciała pod las gdzie mieścił się jej grobiasty dworek
Z szelestem błoniastych skrzydeł z powrotem na mogile usiadła
Palcami rozgrzebała ziemię i tak swój żywot odgadła
Potem położyła się w trumnie srogo utrudzona
Mówiąc jestem już tym wszystkim dokumentnie zmęczona
Wiatr nawiał zgridziała ziemię i usypał kurhan wielki
A z nieba poleciały na grób śniegu kropelki
I tak radna x snem kamiennym spała
I wszystkie dwa tysiąclecia tak straszliwie przetrwała

autor

unglesio z Bieszczad

Dodano: 2008-11-22 18:11:09

Ten wiersz przeczytano 1166 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie