Czarny ptak

Przez szklaną barierę spoglądam na świat zewnętrzny
i instynkt mnie dręczy, że zaraz coś się stanie.
Niebo w odcieniach szarości, całe chmurami zakryte,
deszcz w sobie duszą.Jakby czekały na odpowiednią chwile.
Gdzieniegdzie przebijają się promienie słońca,
rozdzierając tą szarość, próbują się przedostać.
Świat jakby staną w miejscu jest pusto i cicho,
żadnej oznaki życia od dłuższej chwili nie było,
prócz roślin, które bezwładnie kołyszą się na wietrze
i maleńkich stworzeń niewidocznych z daleka.

A jednak wciąż to wszystko obserwuję,
z utęsknieniem czekając na najdrobniejszą zmianę
istotną na tyle by mnie zaciekawić.
Podchodzę bliżej do szklanej bajery i otwieram ją,
niszczę dzielącą mnie od świata zewnętrznego przeszkodę tą,
nagle jakiś cień zakłócił nieliczne światła promienie,
czarny jak noc, piękny, duży ptak, szybował po tym szarym niebie,
w tym pustym i nudnym krajobrazie,
skrzydłami trzepotał raz po razie.

Może to nic ważnego,
coś zwyczajnego, normalnego,
a jednak ten ptak swym lotem ożywił świat.
Szkoda tylko, że na tak krótko, smutek z oka się leje,
bowiem tak jak nagle pojawił się ptak,
tak też nagle opuścił ten świat,
krótki, głośny huk i spadł.
Chmury w końcu pękły,
spadły krople deszczu na ziemię,
razem z moją łzą,
wiedziały co się stanie
i cierpliwie czekały,
aby złożyć mu hołd.

autor

Paja13

Napisany: 2018-01-12 Dodano: 2020-06-02 10:20:03

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie