Czas

Za woalką wspomnień spogląda czas na mnie.
Mruży oczy w słońca blasku i rozgląda się po ganku.
Przysiadł chwilę na ławeczce – dam mu wody w dzbanie z kiści.
Może jeszcze chwilę zaśnie, nie pożółci drzewom liści?
Może w sen zapadnie długi – przecież tak się bardzo trudził.
Szedł lat tyle, szedł lat wiele, ale nie jest przyjacielem.
Nie prosiłam go tu wcale, nie zaproszę go na bale.
Lecz wyrzucić go nie mogę, sama też nie ruszę w drogę.
Idzie ze mną – żyć nie daje – Gdzie ja stanę – tam on staje.
Gdy ja płaczę – on się śmieje. Gdy się cieszę – smutkiem wieje.
Zmienia barwy w moich włosach, wplata srebro w snop warkocza.
Tańczy tańcem opętany – tłamsi ciało, jak kajdany.
Drzwi zatrzasnę, zamknę okna, klucze wrzucę gdzieś do schowka.
Może wtedy czas zatrzymam, może tutaj tkwi przyczyna?
Jeśli jednak przyjdzie chwila, że zaprosi mnie do tańca,
To podniosę dumnie czoło i go przyjmę jak kochanka.
Wplotę dłonie w jego ręce, śladu stóp nie ujrzysz więcej.
Szukaj mnie w otchłani nieba, szukaj mnie, gdzie gwiazdy płoną –
- będę wtedy jego żoną.

autor

Ada Groc

Dodano: 2009-09-30 20:11:50

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie