CZAS ADWENTU

CZAS ADWENTU

W otchłani czasów i ciemności nocy
Tkwiły narody w duchowej niemocy

Grzechem Adama pogrążona ziemia
I znikąd wsparcia,pomocy,wytchnienia

Spuście nam obłoki tu na ziemskie niwy
Niechaj do nas zstąpi z niebios Sprawiedliwy

I Bóg wysłuchał narodów błagania
Zesłał swego syna u dziejów zarania

Archanioł Gabryjel nowinę zwiastuje
Powijesz dzieciątko, pannie obiecuje

Mówi wówczas do niej tajemnicze słowa
Które Panna Maria w swym sercu zachowa

Jest też w nich zapowiedz bólu i cierpienia
Starannie wplecione w dzieło odkupienia

Maryja i Józef gdy droga daleka
Szukają schronienia dla Boga człowieka

Gdy dni się spełniły, Panienka Maryja
W stajence ubogiej dzieciątko powija

Nie było dlań miejsca godnego w gospodzie
Złożono go w żłóbku na sianku i w chłodzie

Bydło co w stajence nocą przebywało
Ogrzewa oddechem wątłe jego ciało

Wówczas się wypełnił czas oczekiwania
Gdy Bóg zesłał Syna u dziejów zarania

Wysoko na niebie, pośród mroku nocy
Gwiazda betlejemska światło swe roztoczy

Wskazuje kierunek trzem mędrcom ze wschodu
Gdzie Bóg zesłał Syna do swego narodu

Zaraz pastuszkowie którzy trzód swych strzegli
Do szopy pośpiesznie z darami przybiegli

Aby złożyć pokłon tu narodzonemu
W malutkiej osobie, Bogu Najwyższemu

Jeżyk 29. 11. 2013

autor

Jeżyk

Napisany: 2013-11-29 Dodano: 2013-12-09 18:27:33

Ten wiersz przeczytano 866 razy

Oddanych głosów: 2

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie