Czas jak rzeka płynie

Sekundy
Wysoko w górach źródełko trysnęło
Stróżką zaczyna swój bieg
Skalny monolit na wpół rozcięło
Uparcie wodny żłobiąc ciek

Rwący nurt drobne porywa kamyki
I w piasek wytrwale je zmienia
Kto życia nie zna nie znosi krytyki
Ni żadnej odmiany jej cienia

Minuty
Za lasem zwalnia wartkie tempo
Witalne siły nie ustają
Rutyna trasą prowadzi krętą
Rafy po drodze omijając

Wspiera koryto, brzegi umacnia
Wciąż nieustannie od nowa
Nie ważne w nocy czy też za dnia
Na wszystko być musi gotowa

Godziny
Wnet się pachnące łąki jawią
Tam woda skarbem największym
Radosne dzieci na brzegu się bawią
Z Rodziną co dobrem najświętszym

Nasyci rajskie łany zdrojem
Umai kolorowym kwiatem
Te uchylają wrót podwoje
By złote kłosy zebrać latem

Dni
Gdy się skończyły cuda Edenu
I trzeba pokonać miasta
Gaśnie higiena wokół akwenu
Brud z biedą krainę porasta

Rozchorowała się mocno rzeka
Lecz mile kolejne przemierza
Jej uzdrowienia nikt już nie czeka
Nie zmówi za nią pacierza

Miesiące
Spływają ponure ścieki grzechów
Efekty ludzkiego postępu
Brakuje tylko szyderczego śmiechu
Broniącego wolności dostępu

W końcu przemówił Głos Rozsądku
O przyszłość się troszcząc dzieci
Zalecił pilne na Ziemi porządki
Uprzątnąć nakazał śmieci

Lata
Więc oczyszczono koryto rzeki
Woda w niej czysta znów płynie
Nie trzeba tyle już brać z apteki
Świat roślin wystarcza jedynie

Doczesność w morzu się rozpływa
Zamknęła historię całą
Lecz Czasu skąpcem nikt nie nazywa
Choć dał klepsydrę zbyt małą

autor

owiga

Napisany: 2020-08-02 Dodano: 2020-08-02 11:03:50

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie