Czas przyszły: przyszyły

To siedzi, kiełkuje. Osobowość pnie się w górę, Poznasz tyle ile świat daje w zamian. W zamian życie trzymaj.

Dróżką
Prowadzącą przez niezłomny las mijania,
w codziennym deszczu powiązanych cząsteczek,
pod kolorowym parasolem ludzkiego trwania,
szły sobie dusze.
Wiecie,
wiele takich wycieczek
uwielbiały urządzać we wszelakich obrotach:
własnej osi, ziemskiej wędrówki dookoła gwiazdy,
czasu zegarkowego, elektronowych wskazówkach...
W rytmie wirowania i kapiącej codzienności
wiążą pętelki
podtrzymania istnienia (pętelka) sensu
(pętelka) dobra (pętelka) prawdy (pętelka) miłości.
Jednak czasami wpadają w złość.
Myślą omylnie, że to co robią, to guzik z pętelką.
Przerywają nić porozumienia
i usuwają radosne guziki zapinania w całość.
Ale to tylko niektóre dusze,
na szczęście, reszta zaraz poprawia
odzienie współistnienia mówiąc:
„przyszłyśmy i przyszyłyśmy”

Świat przez palce widzimy, czas przez nie wylewamy. Zależy jak bardzo rozłożysz

autor

Maki40i4

Napisany: 2014-08-18 Dodano: 2014-08-18 10:05:48

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie