Czas się bać

Niezrozumiały dreszcz na plecach
Rozbiegane spojrzenie pełne szaleństwa
Czy strachu?
Szybkie palce, urywany oddech
Zimno wdzierające się w nią całą.
Głowa, ciężka od domysłów
Usta drżące pod naciskiem słów,
Które coraz prędzej wyrzuca z siebie
Opadając w drgawkach i zimnym pocie na łóżko.
Gdzie jest? Co czuje? Jak bardzo boli?
Tak, kolejny grzech. Ten następny i przyszły.
Próbuje się modlić i potyka się o wszystko, co święte.
Niezrozumiały jęk i zaraz płacz i lęk.
Nie poznaje siebie
W lustrze widzi znaki zapytania i czarne plamy.
Szuka ratunku i nie znajduje
Siebie;
Pod niezrozumiałym bełkotem myśli i czynów.
Gdzie się skończyła i kto
- Co?
Zaczęło się teraz.
Zatraciła słowa, Boże ona nie umie się już modlić.
Szepce; ratuj ją, ratuj.
Ratuj do cholery ! Wrzeszczy i rozbija się o ściany
Własne
Nie pozwól by jej dłonie znowu bez udziały jej samej
Dotykały szyi z zapamiętaniem.
Klawisze fortepianu, szum z głośników, świeczki,
zimne i czarne okna.
Nie noc, nie dzień.
Nie wiem, nie wiem, nie wiem…


Kolejny zgrzyt stylistyczny.

Toniemy.

Nie ma.

Ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem ... ?

autor

MsSurrealist

Napisany: 2010-01-27 Dodano: 2010-01-27 22:11:46

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie