Czasem.

Znam go, czasem przechodzi obok.
Jeśli nie za daleko, to może nawet
podamy sobie ręce. Trudno o tłok.
Zawsze jakoś o samotność prędzej.

Ciągle ma za ciężko, chce tak dużo,
że za szybko biegnie, to i się potyka.
Dopiero, co leżał, a za chwilę wstaje,
pochód to otwiera, to znowu zamyka.

Znam go i widuję, nie zawsze z daleka.
Na tej krętej ścieżce, którą po chleb chodzę.
Czasem mi się zdarzy, że spotkam człowieka.
Czasem się okaże, że jest nam po drodze.

autor

zmiennaniezależna

Dodano: 2011-06-21 22:49:10

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie