Czasu przecież tak mało
Kim ja w końcu zostanę,
Czasu przecież tak mało.
A pozycje obrane,
Nie do grania też ciało.
Kim ja w końcu już będę,
Teraz trzeba się śpieszyć.
Wynik może być z błędem,
A nie mogę wciąż grzeszyć.
Czym mnie życie obarczy,
Jakim podda działaniom.
Jak na teraz, już starczy,
Nie podłożę się draniom.
Kim zostanę po czasie,
Który zwie się istnieniem.
Widzę siebie w grymasie,
Grymas nie jest cierpieniem…
autor
Grand
Dodano: 2019-11-29 09:32:28
Ten wiersz przeczytano 323 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Dobra refleksja. W mniejszym lub większym stopniu
każdy z nas się tak zastanawia.
Kim zostanę po czasie?- to pytanie zadaje sobie wielu
z nas
Witam,
bardziej mi folozofią ten tekst zatrąca niż
refleksjami...
Pytanie odwieczne - co będzie kiedyś z nami.
Pomysł z grymasem widzi mi sie...
PS Dziekuję za pamięć re. u mnie.