Czeluść piekielna

"Czeluść piekielna" by PAweł
Jak mi smutno, jak ja cierpię, ostatkiem sił szukam ratunku w mych wspomnieniach - gdy byłaś blisko mnie, lecz nagrzeszyłem, nie ma Cię już przy mnie, odeszłem... oduczyłem się już nawet marzyć, śnić na jawie - bo to boli, przez to cierpię utwierdzony w swej tęsknocie za Tobą, za rodziną, za przyjaciółmi... już nie próbuje ich wspominać, nie wiem nawet czy ich miałem, to było tak dawno.. dni nie liczę i tak będę istniał tu na wieczność... cierpię przywołując dawne marzenia, dawne sny o pięknych chwilach, cierpię gdyż nie mam juz nikogo, nie mam już niczego, pogrążony w samotności, w piekieł czeluści. Nie jest tu tak jak wierszem pisali, nie jest tu jak pędzlem malowali - tu jest gorzej, nie ma ogni, lecz jest samotność, nie ma klatek, lecz jest tęsknota, tu jest strasznie - żyć przez wieczność, wędrować przez łąki, pola... byłoby to szczęściem, wręcz radością, lecz tak nie jest - wędruję tu samotny nie mogąc nawet się odezwać, sam się jakoś pocieszyć, widzę wszystko, lecz niczego tknąć nie mogę, słyszę szepty rodzące się w mej głowie, widzę radość lecz sam sie smucę, nie mogąc się nawet uśmiechnąć... pogrążony w smutku, już nie wytrzymuje, już szaleję, chce się zabić... już nie żyję... ale umysł wariuje, chociaż wszystko to złudzenie, co z tego? Ręka już nie słucha, odmawia posłuszeństwa, próbuje chwycić za szyję, próbuje udusić. Lecz jestem już martwy, ręka przez szyję przenika, umysł nie pojmuje, dłoń nóż próbuje chwycić, dźgnąć się, ulżyć sobie cierpień... lecz i to się nie udaje... cóż to za świat okrutny?? Przepełniony smutkiem, samotnością, bez marzeń, bez nadziei, bez pamięci... pełnym trosk lecieć jedynie przed siebie, cierpiąc niebywale, nie od bólu, nie od chorób, lecz od wiecznej tęsknoty... nie umierać, żyć w cierpieniu...

autor

PAwel91

Dodano: 2007-12-17 16:06:17

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie