Czerwony gmach z daleka lśni

Wiersz poświęcam Andrzejowi Kołodziej Zabrał go z sobą wiercący czerwony bąk

Są dnie, małe chwilę,że smutek, ze wszystko boli
Wstrzymywane westchnienia płyną z serca mimo woli
nietykalne traci barwy, na policzkach uśmiech zbladł
nachodzi mocno dotykalny w człowieku strach

Nie pomogą uśmiechy, kwiaty w wazonie złoconym
Zanikł uśmiech perlisty, z kątów szemrzą półtony
W wazonie złoconym wolno umiera kwiat
Wali się na głowę, dosłownie niedawny piękny świat

Bez zapachu w powietrzu coś niedobrego szybuje
Niezrozumiałe, niewidoczne po prostu się czuje
Siedzi to w człowieku jak czerwony wiercący się bąk
Bez złudzeń, co piękne uleciało znad pachnących łąk

Z daleka okazały gmach lśni w cegle czerwieni
Idącemu tam dróżką w oczach strach się mieni
W parku w najpiękniejszych barwach suną pawie
Szpital, onkologia zapowiada się nie ciekawie


Autor:slonzok-knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-01-15 Dodano: 2013-01-16 06:43:03

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie