Człowiecze dary

Co było dane słabemu człowiekowi?

Dane było uczucie smutku
I sama esencja tego soku,
Dwadzieścia strzał białego Amora
Kąsających w miłości serce jak zmora.

Potoki myśli o przeszłości i przyszłości
Zbiegające się w teraźniejszości,
Kilka darów niewykorzystanych
Już na zawsze zatraconych.

Garść tych, które jeszcze posiada
Starając się uwięzić w duszy pojemniku,
Może jeden z nich sensu życiu nada
„Proszę o to Boże Czarowniku”.

Trzy potężne miłości władające sercem,
Drażniące po ich stracie ostrym kolcem,
Jeszcze czwarta i wszechobecna,
Lecz pewnie i ta jest zbyteczna.

Jej błyski w zielonym oku
Teraz nadają duszy mroku;
Czas jest dany słabemu człowiekowi
I za to dziękuje temu cudownemu lekowi.

21.12.2008

autor

histeryk

Dodano: 2008-12-21 16:14:27

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie