Człowiek
Widziałem człowieka jak ciężko upadał
jak w bezsilnej walce o życiu coś gadał
brał się z nim za bary i nagiąć próbował
życie go złamało - opuszczona głowa
widziałem jak próby swoje wciąż ponawia
walczy całą duszą i błędy naprawia
zasmucony miarą rozległych porażek
samotny stęskniony życie go już karze
ten człowiek bez twarzy z oczu wieje
pustką
widziałem dokładnie bo patrzyłem w lustro
Komentarze (21)
piękny wiersz :)- takie moje klimaty
pozdrawiam serdecznie
Sliczny jest ten wiersz ale zrobilo mi sie smutno po
jego przeczytaniu . Bardzo lubie Twoj styl .
Pozdrawiam serdecznie :)
Upadek człowieka... bardzo wymowny i
sugestywny.....B,.dobry wiersz...pozdrawiam...
Lustro obnaży wszystko-dobry wiersz.
...na razie jeszcze nie zaglądam do lustra,bo mam z
kim wypić...hehe...zwłaszcza kiedy ja stawiam...wiersz
super...pozdrawiam
Jakbym widziala siebie, swoje odbicie.
warto mieć nadzieje i oby ta nigdy w Tobie nie umarła
- pozdrawiam
Świetny wiersz. Zaskoczyły mnie ostatnie wersy. Nie
myśl, że jesteś w tej pustce osamotniony. Pozdrawiam.
Nieraz nawiedzają nas takie pesymistyczne obrazy, ale
trzeba in stanowczo stawić czoła.
A może uśmiechnij się do tego lustra- odpowie tym
samym :):):)
upadać i wciąż się podnosić...to przecież dola
człowiecza, bardzo pięknie o zmaganiu z życiem i samym
sobą
Oczy zwierciadłem duszy..Gdy miłosc i
szczęcie,zapalają sie w nich radosne ogniki..
Piękny ten Twój smutek... pozdrawiam :)
Uświadomienie sobie siebie jest dużym krokiem naprzód,
i punktem wyjścia do zmiam. Ciekawy wiersz.
Pamiętaj o tym ,że nawet w tłumie można być samotnym:)