Człowiek bez imienia..

Zbieganych ścieżek snieżny slad..
Złożonych nici czasu istnienia..
Gdzieś gaśnie świtem nocy czas...
I tylko człowiek bez imienia...

Wyzuty jak drzewo z korzeni..
Zaorane lica pługiem życia..
Czekając końca swej jesieni..
Nic nie chce i o nic nie pyta..

Wszystkie nadzieje zadeptane..
Pozostał tylko czas pokory..
Ręce przekorą losu spętane..
I tylko w uszach mroczne tony..

Pośród radości chwil istnienia...
Przetarł swe ściezki nadziei...
Dusza i serce juz z kamienia...
Pozostał ból i szarość jesieni...

autor

AndyB

Dodano: 2004-12-07 22:59:54

Ten wiersz przeczytano 907 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie