Człowiek to dziwna istota!

Człowiek to dziwna istota.
Zachowuje się często jak zwykła marnota.
Wiele od życia dostaje,
a tak mało z siebie daje.

Opowiem Wam krótką historie.
Niszcząc w ten sposób mą teorie:

Opowieść ta o życiu nastolatki,
która uśmiechem składała innym datki.
Bardzo szczęśliwa ona była.
Wiele bólu z serc ludzi zmyła.
Wierzyła w miłość prawdziwą,
dającą życiu radość, sprawiedliwą.
Wierzyła w to wszystko do momentu tego,
gdy prawdziwie pokochała mężczyznę pewnego.
On jednak nie odwzajemnił tej miłości,
wiec ona zrozumiała co to ból przeszywający kości.
Od tego momentu sporadycznie uśmiech gościł na jej twarzy.
Teraz nawet o miłości nie marzy.
Słowo ”kocham” stało się dla niej obojętne.
A jej serce bardzo mętne.
Wiele dobrego ją w życiu spotyka,
lecz jej receptory szczęścia, stary smutek zatyka.
Od tej miłości mięło już parę latek,
a ona w sercu dalej ma łez dostatek.

Lecz nie jego wini za to,
po prostu wie, że w sercu już nie zagości lato.
Zrozumiała, że miłość nie istnieje,
choć czasem wiaterek przyjemniej powieje.
Teraz znowu dostrzegać piękno próbuje
i wszystko w koło z serca miłuje.
bo przyroda wiele radości jej dała.
a w zamian nie wiele zażądała.

autor

bogusiaes

Napisany: 2007-05-07 Dodano: 2007-05-07 13:27:12

Ten wiersz przeczytano 937 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie