Czółenka

Może niebawem umrę
- wte czy wewte, kto wie? –
i czarne czółenka,
które mi właśnie kupiłeś,
akurat przydadzą się
w trumnie?

Będę w nich tańczyć,
jak głupia,
walce, kankany, flamenka,
zamiast na cudzym weselu,
na własnym pogrzebie.

W życiu się tak nie bawiłam!

Wyobraź sobie
Czarną Inez, Bolero Ravela
i moje nogi smukłe
w czarnych czółenkach,
na kruchych podeszwach,
cienką szpilką
bębniące rytmicznie
o wieko głuche
w takt glinianego werbla.

Pierwsza i ostatnia scena,
w której wystąpię
jako tancerka.

Marzyłam od dziecka.

Więc kwiatów nie żałuj i braw.
I jeszcze Rafaello migdałowe,
jak baletnicy w reklamie,
oblana białą czekoladą
w kokosowej posypce koronek
poduszeczka.

A dla kontrastu sukienka
w kolorze podziemia,
ciemność pogłębia.

Wygodna, szeroka, cierpliwa.
Wsi w szafie
od zawsze.

Poczeka.

autor

ewawu

Napisany: 2006-09-17 Dodano: 2010-11-03 21:31:37

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie