Czterdziestoletni kwiat...

Wszystkim czterdziestoletnim kwiatom...

Minęło mi te dzieści lat
i jestem jak ten polny kwiat,
który rozwinął w pełni swe płatki
i otworzył się na świat.

Główkę skierował ku słońcu,
listki szeroko rozłożył,
by czerpać energię z promyków,
by pełnią życia żył.

Korzenie mocno osadził
w tym swoim miejscu na ziemi
i karmi się bogactwem gleby,
sokami życiodajnymi.

I tańczy, kołysze się, buja
w rytmie dmuchającego wiatru
i wabi owadzie spojrzenia
falując swym urokiem do taktu.

Chce wolnym być jak ten ptak,
przez pszczółki, motylki pieszczonym,
swobodnym, leciutkim jak mgiełka
i nie chce zostać zerwanym...

My 40-latki jesteśmy pięknymi, dojrzałymi kwiatami...

autor

Jolcia

Napisany: 2006-05-19 Dodano: 2006-05-19 10:14:57

Ten wiersz przeczytano 792 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie