Czuć zapach ulatniających się...

Czuć zapach ulatniających się pragnień. (pragnień?)
To boli, gdy przechodzi przez ciebie wszystko to,
Dla którego gotów jesteś oddać siebie.
To nie życie, żyć nie daje nam, to sen który daje nadzieję.
Zachodzi nas w bezwietrzny wieczór o bladym wzroku,
A wkrótce spadasz w dół, i pod sobą nie masz nic
Tylko stary proch po strzałach moskiewskich karabinów wymierzonych w ciebie.
Czuć zimno wschodniej Syberii i sposób w jaki zamarzają nam żyły.
Na górze są tasiemce, które bezbarwnie szydzą, nie mając na to żadnych
Podstawowych warunków bytu.
Nie ma po co zaszczepiać mi skrzydeł, bo jeśli tylko będę chciała
Odbiję się od zła i wzlecę tam gdzie główną siłą wiary są gwiazdy.
Z zegarkiem będziesz odmierzać wysokość i będziesz pytać
Czy długo będę jeszcze tam sama.
Może zrzucę do was parę miedzianych łez, pokrapiane żelastwem z waszych serc.
Zaskrzypi wtedy we mnie wszystko, a najbardziej nielicząca się szczerość.
Zabraknie mi sił w dłoniach,
By podnosić jeszcze więcej martwych duszy.
Moja ignorancja wezbrała się w morzu, wyleje się na was resztki mojej pokuty.
Będziecie cierpieć we mnie za miliony, to wy zbierzecie podłości które
Podrzucę do was w nocy...

autor

Exile

Napisany: 2009-11-07 Dodano: 2009-11-15 19:53:03

Ten wiersz przeczytano 651 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie