Czułość

tych dwoje, którzy siebie pragną, którzy siebie chcą -
ustawmy ich najlepiej przed obiektywem morza
i gdy się fale przed nimi otworzą
-- zepchnijmy na dno

tym, którzy ściśle do siebie przylegli
jak most do rzeki lub do zmierzchu noc
rzućmy na ciała łąki miękki koc
aby poznali ziemię jeszcze głębiej

i za którymi amorek się wlecze
jak wyliniały uróżowiony kot
tym, którzy w siebie transpirują pot
-- uduśmy powietrze

a wy mówicie, że ich miłość trwa
że ich nadzieja rośnie powolutku
jak wychylony niebezpiecznie drwal
- zza drzew ogromnych mego smutku

autor

puhen

Napisany: 1990-09-09 Dodano: 2006-10-21 09:27:42

Ten wiersz przeczytano 1001 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Toniczny Klimat Wrogi Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie