Czy damy - czyli wspomnienie o WOŚP

Przy wiadomej skarbonce trzy leciwe damy
rozmawiały na temat „Damy, czy nie damy”.
Rzekła pierwsza. W uczuciach swoich jestem stała.
Dawałam, teraz daję i będę dawała.
Otwarcie o tym mówię i nigdy nie kłamię.
Takie szczere dawanie mam po mojej mamie.
Tu wyjęła z torebki portfelik ze skóry,
wysupłała pięć złotych, wrzuciła do dziury.

Druga zarumieniona cicho wyszeptała.
Jam się w swojej młodości tyle nadawała,
że mą szczodrość chwalono w całej okolicy,
od Brzegu, poprzez Wrocław, do samej Legnicy.
Teraz, kiedy tak często myślę o chorobie,
nie daję bo nie mogę. Ot, oszczędzam sobie.
I wspominają z łezką swą hojność i cnotę,
z tajemniczym uśmieszkiem wrzuciła dwa złote.

Na to trzecia. Ja chyba się z wami pokłócę.
Mówcie sobie co chcecie, a ja tu nie wrzucę,
Bo tak byłam za młodu wychowana w domu,
ażeby bez powodu nie dawać nikomu.
Chociaż sama widziałam jak tu wrzuciłyście,
to ja dam proboszczowi i to osobiście.

Morał tej opowiastki bije z wielką siłą.
Dawanie sprawia radość... Jakie by nie było

autor

staryhotel

Napisany: 2014-10-10 Dodano: 2014-10-10 09:00:30

Ten wiersz przeczytano 918 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Satyra Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie