Czy kochać mam życie?

Wszyscy mi mówią kochaj życie, bo to jedyny dar, którego nie da się odzyskać po stracie.

Ale coś mi to życie kochać zabrania i szepcze do ucha, że to już nie to samo. Tylko ta biała kartka, poplamiona atramentem i łzą, którą wylewa dziś Bóg nad światem.

Wspominam dzieciństwo i przyjaciół starych, których już nie ma, bo każdy odszedł w swoją stronę; albo zmienił tą część siebie, którą kochałam.

Myślę wtedy, że życie było piękne, tak beztroskie i bajeczne, otulone ciepłym uśmiechem babci.

Jej dłonie były jak parasol chroniący nas przed gniewem zła, które rozumiejąc znaczenie dobra, plany jego zdusić pragnie w otchłani mroku.
Oczy zaś zdradzały miłość, którą do dziś czuje serce moje choć już inne, mniej ufne, zgaszone.

Chcę odpocząć, lecz się nie poddaję bo nie wiem co mi życie jeszcze w prezencie przyniesie.
Czemuż nie miałabym spróbować kochać? Przecież miłość to jedyny dar, który pozostaje gdy człowieka już na świecie nie ma.

autor

Twoja

Dodano: 2007-05-04 10:40:54

Ten wiersz przeczytano 855 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie