Czy mamy czas...

Kiedy nadejdzie nasz czas...

Odchodzimy zawsze sami,
do niebytu mroczną drogą.
Czasem tylko, gdy zbłądzimy,
aniołowie nas wspomogą.

Które drzwi otworzyć przyjdzie?
Setki pytań jak za życia.
Nie znajdziemy odpowiedzi,
mamy swój gotowy przydział.

Zaskoczeni, że tak szybko,
życie trwało krótką chwilę.
Nie dość długo, aby zdążyć.
Do zrobienia było tyle.

W dni świąteczne i powszednie
odchodzimy czasem w ciszy.
Nikt za rękę nie potrzyma,
pożegnania nie usłyszy.

Pozostają po nas słowa,
kilka gestów, garstka marzeń.
Kiedyś nazbyt spowszedniałe,
najcudniejsze dziś pejzaże.

Czy coś z sobą zabieramy,
by przechować to w wieczności?
Czy w tej pustce, gdzie zdążamy,
będzie miejsce dla miłości?

Zostawionej gdzieś w pośpiechu,
niegotowej na rozstanie.
Tej oczekującej cicho,
na kolejne kart rozdanie.

Hołubionej lata całe
i wyssanej z matki mlekiem.
Najważniejszej i najprostszej,
jak tęsknoty za człowiekiem.

Śmierć nam wiary nie odbierze,
bo ta mieszka w naszej duszy.
Wśród galaktyk i księżyców
jest energią ludzkich wzruszeń.

Pewność mam, gdy czas nadejdzie,
odnajdziemy się w nicości.
Choć nikt nazwać jej nie umie,
zbudowana jest z miłości.

autor

mamusia45

Napisany: 2012-11-27 Dodano: 2013-03-27 15:43:18

Ten wiersz przeczytano 1191 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie