Czy tak ma wyglądać śmierć?
Idę przed siebie, nie mam wyznaczonego celu. Na moich policzkach lekko i nieśmiało płatki śniegu siadają. Tak jakby grzecznie pytały się czy mogą... Pozwolam im, zakochane w moich łzach, łączą się z nimi w pary i razem spadają by umrzeć... Lecz ja idę dalej nadal rozmyślając o tym co czeka mnie niedługo.... Zaczyna wiać coraz bardziej. Moje włosy mokre od śniegu i całe białe od tego puchu zaczynają tańczyć. Jest zimno. Jednak ja idę dalej starając się tego nie czuć. Widzę jak ludzie gdzieś się spieszą być może przez coraz bardziej padający śnieg,zimno, wiatr a może ktoś na nich czeka. NIe wiem tego, w głowie mam totalną pustkę... Idę przed siebie i tak naprawdę nie myślę o niczym. Teraz na dobre się rozpadało... Ta piękną ciemną noc zrobiła się taka jasna... wiatr cichnie, zatrzymuję się na moment wielkie płatki zatrzymują mi się na rzęsach a ja patrzę na postać idącą w moim kierunku... Boję się, w tak pięknej bieli widzę czarny cień, krew zaczyna mi szybciej krążyć, serce wali jak oszalałe. Idę dalej udając żę nie widzę tej osoby spuszczam głowę by nie spojrzeć się jej w oczy. Nie mogę, ZAtrzymuje mnie, dotyka mojej twarzy i podnosi ją do góry. Zamykam oczy, jednak gdy moja głowa jest tak bardzo dochylona otwieram je i widzę jego. Kogo? Nie wiem. Patrzę mu tylko w oczy w których mogę zobaczyc wszystko co zechcę. Po chwili zbliża swe usta do moich bym nadal patrząc się w moje oczy. Składa swój pocałunek na moich ustach,zamykam oczy. Wszystko zaczyna stawać się takie lekkie, nie umiem utrzymać się na własnych siłach, osuwam się na ziemię. Łapie mnie w pół i tak trwam.... Piękno uczucia, ta radość wypływająca z ogromnego ciepła, z tej ciszy, braku żadnych myśli... Lecz po chwili słyszę głośne krzyki, wołania. Zabierają mnie gdzieś. Nie chcę lecz nie mam siły mówić. Poddaje się...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.