Czyje Skrzydła?!
...mojemu Aniołowi Stróżowi
Nieświadoma żyłam obok,
szłam z nim krok w krok.
O jego istnieniu nie wiedziałam
póki szczęścia nie zaznałam.
Dał mi księżyc, słońce,
dał uśmiechów mi tysiące.
Nauczył śmiać się do kwiatów,
nauczył podawać rękę Bratu.
Chciał bym się weseliła,
bym rąbka nieba uchyliła.
Nie chciał bym płakała-
jego ręka tej drogi zakazywała.
Nie chciał bym się smuciła,
chciał bym małe cierpienia
w wielkie szczęścia zamieniła.
Może chciał bym Samą Siebie odkryła
i na zawsze u jego boku kroczyła.
On z nieba był mi dany-
Mój Anioł Stróż Nie poukładany!
Swe skrzydła mi ofiarował-
odebrać ich nie chciał.
„Ja latać w chmurach nie potrafię
pewnie do Ciebie i tak nie trafie.
I choćbym strasznie w siebie wierzyła
ponad blokowisko się jeszcze nie
wzbiłam”
Ze złością i niejaka trwogą
rzekł, że przydać mi się jeszcze mogą.
Nakazał do szafy ich nie chować
przy czym
krzyczał, że trzeba się kochać i
radować.
Rękę mą złapał kurczowo
i zatrzepotał piórami nam moja głową.
Teraz wiem, że tajemnica Drabiny
jest taka...
nie musisz mieć skrzydeł by
latać!
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.