czytałam o człowieku
czytałam o człowieku
daleko mam do człowieka
a mówią że za każdym rogiem
jakieś serce czeka
wszędzie przepaść
ręką nie sięgam i dotknąć nie potrafię
tylko wiatr
chłodem ciągnie po plecach
zimny ten świat
dlaczego wciąż mnie wzrusza
przypadkowy uśmiech
czemu wypatruję
nie mogę przestać czytać
29-04-2013
autor
Marzi
Dodano: 2013-04-29 17:30:08
Ten wiersz przeczytano 978 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Smutno! czasem rzeczywiście trudno dotrzeć do serca
drugiego człowieka!
Pozdrawiam serdecznie:)
Powtórzenia - to także figura retoryczna, ale trzeba
używać jak nabitej broni;
Ewidentne powtórzenie nikogo nie drażni i pełni
funkcję echa.
Przypadkowe - nie wnosi pozytywnych wartości.
Można to zmienić, używając jeszcze raz powtórzenia.
Zacznie być echem!
Smutny wiersz, ale to spokojny, zrównoważony smutek.
Poczułam ten chłód. Ładny wiersz, pełen smutku.
Pozdrwiam ciepło.
Smutne...
Pozdrawiam :)
Smutna refleksja, ale wiersz bardzo ciekawy!
Można uniknąć zaimka osobowego "mnie ",a także
powtórzeń: czytam, czytałam, czytać.
Tytuł: O ludziach,/ miałam podobne uwagi/ ale co ja
tutaj sugeruję...:)Twój wiersz...bez urazy:)
Serdeczności:)
Gdy chłód przenika do kości, to znak że brak jest
miłości! Pozdrawiam!
Ładna, smutna refleksja.
Poruszajacy wiersz.Pozdrawiam:)
Daje do myślenia. Piękny. Pozdrawiam
Zimny i dziwny świat. Ładnie. Pozdrawiam
Poruszył mnie twój wiersz.Pozdrawiam.E.
pięknie :)
Smutna refleksja o coraz częściej spotykanym dziś
braku ludzkich odruchów. Możemy to zmienić zaczynając
od uśmiechu kierowanego ku drugiemu człowiekowi :)))
Pozdrawiam.