Dagmara i wiadro złudzeń

Masz wąskie usta,jak paski papieru.
Nie zaciśniesz ich mocniej - pękną.
Nie rzucisz mięsem - najwyżej znów wyjdą
zza słów głupie wiersze.
Po co ci te zabawki, rymy, macanki na sucho.
Zatrzesz się tylko, zatniesz, sparzysz wyobraźnię.
I całą resztę ze mnie. Zedrzesz?

Nie rozśmieszaj mnie więcej, gdy płynie na opak
to wszystko, dookoła. My jesteśmy falą
konkretu. Ja sama przy ziemi. Naga.
Nie wiedziałeś? Na instynkt brałeś czy na dotyk?

Cała naiwność wędki - wierzy,
że to ona ciągnie w górę, kiedy zadrży spławik.
Ryba sama chce z wody na brzeg.
Już nie lubi pływać.

autor

komnen

Dodano: 2008-10-12 09:20:32

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie