Dama

W blasku wieczornego Słońca,
Rozciąga się przestrzeń płonąca...
Twarz jej płomieniem gorąca,
Dzień zwiewną jutrznią kończąca...

Z oddali swe lico wyłania,
Srebrzystej nocy się kłania.
Na lustrze twarz swą pokłada,
I tafle pragnienia rozkłada...

Lecz niebezpieczeństwem usiana
Jest srebrno – niebieska ta dama!
Kto w oczy jej raz spojrzeć może,
Rozgrzaną wnet widzi zorzę...

Bo ona swym płaszczem okrywa,
niebieskich poddanych wciąż wzywa...
Tak ludzkich dusz ciąg zdobywa,
W ten sen, co się śmiercią nazywa!

Nie pozwól się zwieść tej przekornej
Damie, co w sukni jest czarnej!
Bo usta choć słodkie jak wino –
Uwodzą te dudze, co giną...

W jej oczach jest otchłań bezdenna,
co zimnem okrutnym być winna...
Lecz smutek uchodzi z jej duszy,
Co człeka każdego poruszy...

Zraniona tak kiedyś przez kogoś,
Wnet sama uwalnia swą wrogość!
I wiedzie niewinnych krąg duszy,
Do miejsca odwiecznych katuszy...

autor

KaNgUrKa

Dodano: 2005-08-25 12:02:37

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie