Dama w czarnym welonie
Otacza Cię mrok w głębokich
przestworzach,
gdzie wchodzisz na szlak miłości i
wiary.
Twa czerń skąpana w namiętnościach
morza,
- dla czynu i dla kary.
Te czarne kolory i mroźnie spojrzenie,
zagadką wabisz i urodę kradniesz.
To co nieczyste - sprawiedliwie płonie,
patrząc na mnie co czuje - nie
zgadniesz.
Smutek tylko w mych oczach ujrzysz,
i moment taki kiedy tam pęka.
Wiem dobrze co z ust mych chciałabyś
usłyszeć,
- lecz mało kto tak głęboko mi sięga.
Choć mrok Cię otacza i tak się
rozumiemy,
a Twoja czerń to co złe - wchłonie.
Na wieki razem pozostaniemy,
- damo w czarnym welonie.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.