Dawno temu, o poranku

Piszę słowa puste
Więźniem będąc w wątłym ciele
Rzucam czary i zaklinam
Więżę cię w sercu przyciasnym i tak
Bom jest marzycielem

Bo nie dali mi ciebie
Księgi zaklęć czarodzieja
Zdolnej wskrzeszać smoki
W posmutniałej szacie pragnień
Stanąłem sam na dróg rozstaju
Życia pan, przyjaciel śmierci
Stoi za mną mur tarcz
Wszyscy moi wniebowzięci

Bo ten zmierzch jest za wczesny
I ledwie zaczął się, już każą mu gasnąć
Dopala się ogień, tu już wszędzie drży zima
Przybył posłaniec, by przy ogniu zasnąć
I śnić malinowe wianki

Jakby było życie innym
Poszarpanym wątłą trwogą końca nocy
Ustrojonym w łzy poranka
W śnie zapadłym o zaraniu dnia
Łąkami lotosów z nią kroczyć
Ubrać się raz jeszcze jakim chcę ciałem
Skazić raz jeszcze myśl ideałem
Skazić jej oczy dwuprawdy cieniem
Zasadzić się różą przy brzegu jej łóżka
Narodzić się dla niej piękniejszym stworzeniem
Gdy zbudzi ją ranek, niech spojrzy na kwiat
Zachwycona cudnym jego obliczem
Niesiona snem jeszcze niech zerwie łodygę
Przerwie mi rdzeń, krążenie krwi
Zasadzi korzeniem trwałym jak stal
W ogrodzie swych smutków, zawiłych pragnień
W pozorny spokój niech prędko mnie wplecie
Człowiekiem będąc jej być nie mogłem
Lecz może kwieciem…

www.mowazapomniana.wordpress.com

autor

Vidar

Napisany: 2011-03-06 Dodano: 2011-04-04 18:56:50

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie