De profundis

Chciałbym by już kształty rzeczy
Zacierać się poczły...
Wołam wyznaniem Pawłowym,
Gdyż doświadczyłem Twojej miłości.

Kiedy pozwolisz bym zjednoczył się
Z Tobą na wieki?
Zazdrością pała moje serce
Do dawno pogrzebanych.
Bo oni rozsypali się popiołem,
A ja ognia wiecznego żywiołem
Stałem się knotem świecy,
Co sama jest w cieniu...

Zabrzmiał dzwon pański,
Wzywa na ucztę Baranka.
Choć jeszcze nie dla mnie,
To czekam przy kaganku roztropnej niewiasty.

autor

AnimusLibrus

Napisany: 2016-12-17 Dodano: 2016-12-17 19:14:13

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie