De revolutionibus orbium...

Ty chodzisz sobie po ziemi
i nie przypuszczasz nawet,
że świat cały zawalił się mi
od spojrzeń Twych zielonkawych.

Tor równy mojej planety,
dążącej spokojnie w nieznane,
zmąciły złociste komety,
figlarnie w Twe włosy wplątane.

Stanęłaś wśród gwiezdnej rosy
– myślałem, że świata to koniec –
i rdzawe od słońca włosy
wzburzyły smukłe Twe dłonie.

Zatrzęsły się galaktyki –
w otchłanie runęły z gwiazdami,
lecz gdy rozwarłem powieki,
wciąż byłaś przed mymi oczami.

Wtargnęłaś do mego wszechświata
i tak już w nim pozostałaś:
ja jestem Twój satelita,
Ty moim słońcem się stałaś.

Raz z dali, zimna jak skała,
odwracasz ode mnie swe lico;
gdy zbliżą niebieskie się ciała,
zasłaniasz się gwiezdną mgławicą.

Naprawdę masz serce gorące,
choć skrywasz je często niestety;
lecz widzę Twe oczy płonące,
gdy z kwiatów układasz bukiety.

Potrafisz być bliska, codzienna;
odległa niczym mgławica –
Tyś jak kobieta jest zmienna:
urocza i tajemnicza.

W świat mój z impetem komety
wprowadzasz nieodgadnienie,
uśmiechów i kwiatów bukiety –
i to w Tobie kocham i cenię.

autor

łosiek

Napisany: 2002-06-20 Dodano: 2004-12-30 00:31:09

Ten wiersz przeczytano 766 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie