Dekabryści

Białe wstążki roztrzęsione walcem,
lustra kryształowe stulone złotem,
perły, szafiry, rubiny,
błyszczały one w nich tysiącem.

Muzyka przykrywała rozpłomienione oczęta,
białe suknie, halki spięte na ważkach talii,
w sztywnych ruchach skąpana udręka,
a czy kocha, a czy pamięta?

Wirowali nieświadomi francuskich salw,
z walcem w ustach, z walcem w piersi.
W białych trzewkiach, aksamitnych one,
a oni u pasa szablą srebrną ściśnięci.

Ile miłości mogą znieść oczy,
ile ciszy potrafią udzwignąć gorące usta?
Tańcząc szukali swych cieni,
a na progu sali, wojny powiewała już chusta.

Kochali matkę, kochali Rosję
- w śniegu póżniej ich życie krwią rozlane,
szukali jeszcze na tym balu białych wstążek,
w walcu odczytywali koronki nadzieją haftowane.

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-01-06 Dodano: 2008-01-07 00:01:42

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie