DEMON

Nie rozpościera się nade mną skrzydeł ochronnych myśl ani wiatr
żagle pogasły z nim walcząc, jego naród i ciało, prasowa plotka, drżą
kurczy się czas wolny od pracy, za rogiem starzy ludzie policzkują wiarę
pies warczy, kominy pracują niestrudzenie, krew jest zakażona
żywność toksyczna, życie zagrożone
DEMON

A cóż to za niepokój który każe mi uwierzyć
że jakieś szpony wyciągają się po mnie
to jak stare niedokończone malowidło
szukanie po omacku
odnawianie zasad bycia
DEMON

Wkoło mnie jest stara gwiezdna pustka
poharatana bezdusznymi granicami poza które sięgam
i poza które się rozpuszczam raniąc wciąż ciało myśli o sęki i kolce
skrzydła łomoczące w ciemności utrzymujące martwy korpus z dala
labirynty brył, ciał, rzek, przezroczystość tych wszystkich rzeczy i pustka
DEMON

autor

Belamonte

Dodano: 2009-10-02 21:03:29

Ten wiersz przeczytano 836 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Obrazkowy Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie