Depcząc Bogu po piętach

...jak ziarenko piasku...

Czy pamiętasz Boże jak szłam?
Czy pamiętasz jak szłam tamtego popołudnia?
Czy pamiętasz jak szłam przez ten wielki, rozświetlony plac z roztańczonym wiatrem?
Czy pamietasz jak ja, jak ziarenko piasku poddawałam się podmuchom Twojego oddechu?
Panie, powołałeś mnie do życia i to było pięknie najważniejsze. Nie wiedziałam jeszcze, że są okoliczności każdego powstania, każdego poczęcia.
A więc szłam wtedy, w to upalne popołudnie, rozkołysana świadomością swojej kobiecości w popielatej spódnicy, którą uszyłam, aby iść. Kołysałeś mnie Boże Ty, podmuch i niewiedza. Miałam ręce i nogi, roześmiany tułów, głowę w niewidziałnym wianku z chmur i serce czyste, gorące, dobre- na obraz i podobieństwo każdego i Twoich oczekiwań Panie.
Byłam piórkiem, ptakiem, piruetem, walcem, polonezem, mazurem i chwilami skoczną polką. Byłam szelestem kartek zaczarowanej księgi, zaczarowanej Tobą Boże i Twoim słowem. Byłam malwą, nagietkiem, kocanką, a nawet chatą krytą strzechą. Pachniałam kawą zbożową, ciepłym mlekiem i chlebem świeżo wyjętym z pieca. Byłam nawet opłatkiem i tęsknotą za nim. Miałam na szyi krakowskie obwarzanki, na plecach skrzydła, a w duszy Pieśni nad Pieśniami ambitnych poetów.
Nie wiedziałam, że u kresu drogi stanę u wrót Twoich Panie, a obcy, z wysoka rzucony głos oznajmi:
-Żydów nie wpuszczamy.
Zakrecę sie biczem z piasku.

autor

wakacja

Napisany: 2005-05-07 Dodano: 2007-01-31 21:28:41

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie