Depresja

Powieki coraz cięższe od łez zamykają się same.
Podnosząc głowę nie widać już słońca na niebie, lecz ciemność powleka mój świat.
Kolejna łza spływająca po mojej twarzy.
Próbuję choć trochę zakryć mój smutek przed światem.
Wszyscy pytają czy wszystko w porządku, a ja nakładam uśmiech na rozpłakana twarz i idę dalej w śród mojej ciemnej odchłani wylewając swoje rzewne łzy .
Nikt nie zauważył, że cierpię.
Nikt nie zauważył, że cierpię na bezsenność.
Więc nikt nie zauważy, że Odeszłam.
Poszłam się przejść na spacer, lecz już nigdy nie wróciłam do domu.
Odeszłam tak po cichu, jak po cichu traciłam kontrolę nad swoim życiem.
Odeszłam, bo nikt nie zauważył, że cierpię.
Odeszłam, bo wiele razy od najbliższych słyszałam, że jestem ciężarem.
Odeszłam, bo straciłam siły na walkę.

autor

Gabriela123

Napisany: 2020-05-22 Dodano: 2020-10-10 10:08:02

Ten wiersz przeczytano 981 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie