Deski Chrobrego

każdy żar, spala litery
odbierając jak pęknięty bukłak
łyk istnienia, mogący zapewnić
coś więcej niż rysy na liniach papilarnych

zapisane i co, powiedzą jak żyłeś
tak mózg pracuje, a może chcę jak
odkrywca, wbijać flagi nowych państw
w kolejne zdrewniałe fałdy

skrobie los na pełnym soli blacie
tych dawnych mi dni, roztrzepując na boki
bez akwalungu, bo one dawno suche
i tylko archeolog, mógłby serce radować

stąd wyszło oddychające plemię,
ciągle powracam jakbym zapomniał palta
z domu, gdzie ciągle wulgaryzują o deszczu
i chłodzie, odbierającym chęć do pracy

dla zapewnienia bytu, kilku mrugnięciom
kreowanym na nowym łożu w ścianach
nie przedzielonych familijną zależnością
kilku pociągnięć między smoczkiem, a powietrzem

w końcu zionę ogniem i spopielę brzegi,
aby wyżreć rany czystym jodem, który zamiast
udrażniać, dodaje coraz więcej zakrętów

wyrywając ster

kill the white.

autor

K4K_AFK

Napisany: 2008-04-16 Dodano: 2008-04-16 21:28:58

Ten wiersz przeczytano 781 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie